پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR در آخرین قسمت از مجموعه چندرسانه‌ای عبدصالح با عنوان «آخرین ذکر»، خاطره‌ای از  آیت‌الله خامنه‌ای را در آخرین روزهای حیات حضرت امام خمینی رحمه‌الله منتشر میکند.

با توجه به پهنای باند اینترنت خود، می‌توانید این فیلم را با کیفیت‌های مختلف زیر دریافت نمایید:

• کیفیت خوب و فرمت Mp4 و با حجم 78.6 MB
• کیفیت متوسط و فرمت Mpeg و با حجم53.1 MB
• کیفیت پایین و فرمت Flv و با حجم 39.1 MB
• مناسب برای تلفن همراه و فرمت 3gp و با حجم 18.1 MB

متن خاطره‌ی رهبر انقلاب:

از نظر حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، خطی که انقلاب اسلامی دنبال می‌کند، خط رسیدن به «تمدن نوین اسلامی» است. اما سوال اساسی این است که انقلاب اسلامی چگونه و با چه فرآیندی می‌خواهد این آرمان بلند خود را محقق سازد؟
رهبر انقلاب اسلامی برای رسیدن به این هدف، فرآیندی پنج مرحله‌ای را ترسیم نموده‌اند که ابتدای آن پیروزی انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن پنجاه و هفت و انتهای آن نیز تشکیل همان تمدن نوین اسلامی و زمینه‌سازی برای ظهور حضرت حجت‌بن‌الحسن عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف است.
دومین گام این فرآیند از نظر ایشان تشکیل نظام اسلامی است. رهبر انقلاب در این‌باره می‌گویند: نظام اسلامی، یعنی طرح مهندسی و شکل کلّی اسلامی را در جایی پیاده کردن. مثل این‌که وقتی در کشور ما نظام سلطنتىِ استبدادىِ فردىِ موروثىِ اشرافىِ وابسته برداشته شد، به جای آن، نظام دینىِ تقوایىِ مردمىِ گزینشی جایگزین میشود؛ با همین شکل کلّی که قانون اساسی برایش معیّن کرده، تحقق پیدا میکند.

سروده ای از مقام معظم رهبری که با صدای ایشان از سیمای جمهوری اسلامی پخش گردید...

سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگـویـم زكم و بیـش
چون آینه خو كرده به حیرانی خویشم

لـب بـاز نكـردم به خروشـی و فغـانی
مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم

یك چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم

از شوق  شكرخند  لبـش جان نسپـردم
شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم

بشكسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند « امین » ،  بستۀ  دنیا نیـم اما
دلـبـسـتـۀ یــاران خــراسـانـی خویشم

سروده ای از مقام معظم رهبری که با صدای ایشان از سیمای جمهوری اسلامی پخش گردید...

سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگـویـم زكم و بیـش
چون آینه خو كرده به حیرانی خویشم

لـب بـاز نكـردم به خروشـی و فغـانی
مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم

یك چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم

از شوق  شكرخند  لبـش جان نسپـردم
شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم

بشكسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند « امین » ،  بستۀ  دنیا نیـم اما
دلـبـسـتـۀ یــاران خــراسـانـی خویشم